#ในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
เป็นเจ้าหญิง 20 ปี
เป็นราชินี 1 วัน
เป็นนางสนม 10 เดือน
เป็นแม่นมทั้งชีวิต
นี่คือทั้งชีวิตของลูกผู้หญิง
เธออุ้มลูกไปด้วย
ทำกับข้าวไปด้วย
ซักผ้าไปด้วย
เธอใช้มือที่เต็มไปด้วยฟองของผงซักผ้า
ปาดเหงื่อที่ไหลบนใบหน้า
และบอกกับตัวเองว่า
รอสักวันเมื่อลูกของแม่โต
แม่ก็คงจะได้พักกับเขาบ้างสักที
เมื่อลูกของเธอโต
พอที่จะเข้าอนุบาล
หลังจากส่งลูกน้อย
เธอยังคงไปจ่ายตลาด
ซื้อผักทำกับข้าว
เธอกลับมาทำงานที่ค้างไว้
ตั้งแต่เช้าจรดบ่าย
ตอนอุ้มลูกน้อยกลับบ้าน
เธอบอกกับลูกน้อยว่า
หากลูกแม่นั่งรถไปโรงเรียนเองได้
แม่คงจะเหนื่อยน้อยลง
แม่คงจะได้พักบ้างสินะ
เธอไม่รู้ ริ้วรอยเริ่มปรากฏ
บนใบหน้าของเธออย่างไม่รู้ตัว
เมื่อลูกของเธอ
เริ่มเรียนในระดับประถม
เธอยิ่งยุ่งมากกว่าเดิม
นอกจากงานที่ต้องทำ
เธอต้องคอยสอดส่อง
ว่าลูกคบเพื่อนยังไง
เพื่อนคนนั้นของลูก
จะเป็นคนดีหรือคนร้าย
วงเวียนชีวิตของเธอ
วกไปวนมาอยู่กับที่ทำงาน
ที่บ้าน ที่โรงเรียน ที่ตลาด
ลูกและสามีของเธอ คือทางช้างเผือก
ส่วนเธอคือโลกทั้งใบ ผู้หญิงแก่เพราะสาเหตุนี้
เธอรอให้ลูกโต
รอให้ลูกจบมหาลัย
รอให้ลูกมีงานทำ
รอให้ลูกมีครอบครัว
รอให้ลูกมีหลาน
เธอบอกกับตัวเองรอสักวัน ฉันคงได้สบาย
เวลาเป็นผู้พรากความอ่อนเยาว์
ของเธอไปเหลือทิ้งไว้แต่รอยเหี่ยวย่น
ไฝ ฝ้า กระ ผมที่ขาวโพลน
ผู้หญิง แก่เพราะสาเหตุนี้
เมื่อลูกเติบใหญ่
ออกเรือนจากไป
เหลือไว้แต่แม่ผู้ชรา
มาบัดนี้
เธอได้แต่ถอนหายใจ
ถึงเวลาแล้วสินะ
ที่ฉันจะได้พักผ่อนบ้างเสียที
แต่น่าเสียดาย ฟันเริ่มโยก
หูเริ่มตึง ตาเริ่มฝ้าฟาง
คบเขี้ยวของแข็ง
ที่ต้องอดกลืนน้ำลายแทน
ในอดีตไม่ได้ไม่อาจฟังเพลงเพราะ
ในอดีตที่แทบหาเวลาฟังไม่ได้
มองอะไรที่สวยงามเป็นภาพเบลอ
เหมือนกันไปหมด ไม่เหลือสิ่งที่ศิวิไลซ์
ลูกที่ออกเรือนไป
กลับมาเยี่ยมเธออีกครั้ง
พร้อมกับเด็กตัวน้อย
เธอเริ่มยุ่งและมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยไม่ได้เรียกเธอว่าแม่
แต่เรียกเธอว่า ย่าและยาย
ผู้หญิง แก่เพราะสาเหตุนี้
เธอรักสามี รักลูก รักหลาน
รักครอบครัวของเธอ
แต่เธอแทบจะไม่สนใจ
และรักคนๆหนึ่งเลยใครคนนั้น
คือใคร ก็คือตัวของเธอเอง
หญิงสาวเอ๋ย?
เธอจะรักตัวเธอเองได้เมื่อไหร่
เธอก็ไม่เคย รักตัวเองเลยใช่หรือไม่
คุณสามีและลูกๆทั้งหลาย
ควรรักเธอให้มากเข้าไว้ อย่าปล่อย
ให้เธอ แก่ลงโดยคุณไม่เคยดูแลหรือใส่ใจ?
