พึ่งพาตัวเองได้จึงได้ชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน.. แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน
แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจในตัวเอง
ยามเล็กพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ได้รับการเลี้ยงดู
ยามโตยังพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ชาวเกาะ
พึ่งพาตัวเองได้ จึงชื่อว่า เป็นผู้ใหญ่
พึ่งพาตัวเองได้จึงยิ้มได้อย่างภูมิใจ
ทรัพย์สินไม่มาก รู้จักหา
ไม่มีบ้านไม่มีรถ รู้จักสร้าง
เหนื่อยแล้วท้อแล้ว รู้จักลืม
ทุกข์แล้วร้องไห้แล้ว รู้จักปลอบตัวเอง
คนอื่นให้คุณได้ก็แค่ต้นกล้า และ เมล็ดพันธ์
ต้องลงมือปลูกเองจึงได้รับต้นไม้ และ ร่มเงา
ยามอับจนอย่ากล่าวโทษที่คนอื่นไม่อุ้มชู
ยามวิกฤติอย่าคับแค้นที่คนอื่นไม่ค้ำจุน
หากคุณแข็งแกร่ง.. ปัญหาที่เจอก็คือแรงส่ง
หากคุณกล้าหาญ.. วิกฤติที่เจอก็คือโอกาส
ยึดในอัตตา อาจนำพาให้ตนหลงทาง
ยึดในผู้อื่น อาจทำให้หมดความเป็นตัวของตัวเอง
พึ่งพาตัวเองได้ ทุกสิ่งย่อมเป็นของคุณ
เข้มแข็งไว้นะ พึ่งพาตัวเองได้
พึ่งพาตัวเองได้ คือ คนจริง.. แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ
เปรียบได้กับนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้? มันไม่เคยกลัวเกรงกลัว หรือ กังวลว่ากิ่งไม้จะหัก
ใช่ว่าเจ้านกจะไว้ใจกิ่งไม้ แต่เจ้านกมั่นใจในปีกของตัวเองต่างหาก..!!
วันนี้ทำเรื่องที่คนอื่นไม่ยอมทำ.. พรุ่งนี้ จะได้สามารถทำในสิ่งที่คนอื่นทำไม่เป็น
