รีบทำเถอะ ถ้าอยากจะทำ
ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า
น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอ
…ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
วันต่อมา…
เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไป
จึงไม่พร้อมที่จะให้…!!!
เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามสะสมฝน
เพื่อที่จะให้มันมากพอ…!!!
พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา…
แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว…!!!
เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่า…ทำไม ?
ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ…!?!
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้า……..
แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า…
*การที่เราจะให้อะไร? แก่ใครสักคนที่เรารัก… มันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี…..ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้….. ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข !!!
อย่าไปรอให้รวย !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่าไปรอให้พร้อม !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก…..อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา !!! *
แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า
ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า..เขารักเธอ
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่าง
ไม่ขาดสาย..ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็น
อีกต่อไป..ตลอดกาล !!!
*อ่านกี่ทีก็ชอบ..เพราะเตือนสติได้ดีมาก…ในสิ่งที่เรามองข้าม
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดารา
ตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน 2001
(ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..!!!.
ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ !!!
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง…!!!
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ ครอบครัวเรากลับเล็กลง…!!!
เรามียาใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง…!!!
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น…!!!
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า……………..
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น…!!!
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจ
กลับไม่อาจสัมผัสถึง…!!!
เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง…!!!
เรามีอาหารดีๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง…!!!
ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน
แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา…
อย่าเก็บของดีๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อใช้โอกาสพิเศษ…!!!
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว…!!!
จงแสวงหา…การหยั่งรู้ !!!
จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่
โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อย….ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป
ชีวิตคือ โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข
ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด…!!!
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย
น้ำหอมดีๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง……” ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า
เรารักพวกเขาเหล่านั้น แค่ไหน !
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม…..
ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที มีความหมาย…
เราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร? มันจะสิ้นสุดลง !
และเวลานี้…………
ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ แชร์ข้อความนี้ ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า “สักวันหนึ่งค่อยส่ง” ละก้อ…! คุณอาจจะไม่มีโอกาสนั้นก็ได้ !?!
ใครจะรู้…ใช่ไหม ?!?
