ถ้าหากคุณดี และ ซื่อสัตย์ได้นานพอ เวลาจะคัดคนดีๆเข้ามาในชีวิตคุณ
ถ้าหากคุณดี และ ซื่อสัตย์ได้นานพอ เวลาจะคัดคนดีๆเข้ามาในชีวิตคุณ
ซื่อสัตย์ ถูก ชายนามว่า ฉลาด ปล่อยไว้ที่เกาะร้างกลางทะเล
ซื่อสัตย์พยายามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง…
สิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือ… จะมีเรือซักลำผ่านมาทางนี้บ้าง
ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล ซื่อสัตย์รีบมองไปยังต้นเสียงนั้น
มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่
บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง
ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกเรือของความสุข…
” ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม…? ”
เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า…
” ไม่ได้หรอก… หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้วกลับไม่มีความสุข ขอโทษนะซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้…! ”
พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป…!!
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ” ตำแหน่ง ” ก็ผ่านมา
ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง…
” ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม…? ”
ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า
” ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสัตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม…? ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันยากเย็นสักเพียงใด หากผมพาซื่อสัตย์อย่างคุณมาอยู่ด้วย ผมก็จะสูญเสียตำแหน่งไปแน่ๆ เพราะ ตำแหน่งนี่ผมได้มาด้วยความไม่ซื่อสัตย์ ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ ”
ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่างสิ้นหวัง….
รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่างยิ่ง หรือ… ในปัจจุบันนี้ ไม่มีใครต้องการซื่อสัตย์แล้ว
อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา…!!
เรือลำหนึ่งบรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา
ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก…. ” แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม…? ”
แข่งขันถามกลับมา… ” คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา…? ”
ซื่อสัตย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสอีก
แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ ยังไงก็พูดความจริงเสมอ… ” ผมคือซื่อสัตย์… ”
” ห๊า….!!! คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ ”
…พูดเสร็จ แข่งขันก็หันหัวเรือจากไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ๆก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า… ” ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด…!! ”
เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ…
” ฉันคือกาลเวลา ” …กาลเวลาแนะนำตัว
” ทำไมต้องมาช่วยผมครับ…? ” ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
” มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด ” …กาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม
กาลเวลาได้เล่าให้ซื่อสัตย์ฟังว่า พบ.. ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเล
” ตัวข้ากาลเวลาในอดีต เคยเป็นทั้ง ความสุข ตำแหน่ง และ แข่งขัน มาหมดแล้ว สิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ก่อนมาเป็นกาลเวลา คือ… ทุกสิ่งที่เคยเป็น ความสุขจะหายไปถ้าไม่มีความซื่อสัตย์ ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็จะได้ชัยชนะอยู่ได้ไม่นานก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า ”
จงเป็นคนซื่อสัตย์ เพราะเวลาเท่านั้นที่จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ
