“อภิชาตบุตร”
“บางครั้งถ้าเจอทางตัน
อย่าเพิ่งถอดใจ
คิดสักนิด ตรองสักหน่อย
อาจเจอทางออกก็ได้”
ครอบครัวนี้มีพ่อ แม่ และลูกอายุ 5 ขวบ จำเป็นต้องหาห้องเช่าด่วน
วิ่งหากันทั้งวัน จนกระทั่งพลบค่ำ เจอห้องที่ถูกใจอย่างคาดไม่ถึง เลยไปเคาะประตูของเจ้าของห้องขอเจรจา
เจ้าของห้องเช่าท่าทางเรียบร้อย เปิดประตูยิ้มต้อนรับบุคคลทั้งสาม
เมื่อทราบว่าประสงค์จะขอเช่าห้องพัก ก็ตอบอย่างสุภาพว่า
“ต้องขออภัยจริงๆ ห้องเราไม่ปล่อยเช่าให้ครอบครัวที่มีเด็กเล็ก”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองก็จำต้องเดินจากไปอย่างผิดหวัง
เรื่องราวทั้งหมดอยู่ในสายตาของเด็กน้อยที่มีอายุเพียง 5 ขวบ
ไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้เหรอ เด็กน้อยครุ่นคิด แล้วมือเด็กน้อยก็ค่อยๆเอื้อมไปเคาะประตูอีกครั้ง
แต่คนเป็นพ่อแม่เดินจากไปสัก 5-6 เมตรแล้ว ทั้งคู่หันกลับไปมองว่าลูกกำลังจะทำอะไร
ประตูเปิดออกพร้อมเจ้าของห้องปรากฏตัวอีกครั้ง
เด็กน้อยค่อยๆพูดกับเจ้าของห้องด้วยเสียงสั่นเครือว่า “??????”
หลังจากเจ้าของห้องได้ฟังจนจบ หัวเราะงอหายอย่างชอบใจสุดๆ
ตกลงตัดสินใจให้ครอบครัวนี้เช่าห้องพักได้ทันที
เออ อยากรู้สิว่าเด็กน้อยวัย 5 ขวบพูดอะไรไปบ้าง เจ้าของห้องจึงได้เปลี่ยนใจ
เด็กน้อยพูดว่า
“ผมอยากเช่าห้องนี้ครับ ผมไม่มีลูกน้อย
แต่พ่อแม่ผมอยากอยู่กับผม จะกรุณาให้ผมเช่าได้หรือเปล่าครับ”
************
“อวชาตบุตร”
“ถ้าไม่รู้จักสั่งสอนควบคุมลูกตน
ระวังคนอื่นจะอาสามาสั่งสอนแทน”
วันนี้งานหนักมาก กว่าจะเลิกงาน เล่นเอาอ่อนเพลีย ปวดหัว หิวโหย
หมดเรี่ยวหมดแรงกว่าจะลากสังขารตัวเองมาถึงร้านขายเบอร์เกอร์ชื่อดังได้
การบริการที่เคาน์เตอร์ช้ามาก เข้าแถวมาร่วม 5 นาที แถวขยับไปได้นิดเดียว
ข้างหลังผมมีเด็กตัวใหญ่พอๆกับหมีควายกำลังอาละวาดอย่างหนัก
แหกปากร้องเสียงดัง ทุบตีแม่เขา เล่นเกมบอยไปด้วย
พอแพ้ก็ขว้างเครื่องเกมบอยใส่พื้น ตะโกนตลอดเวลาว่า
“จะกินพายสัปปะรด จะกินพายสัปปะรด??”
หลายๆนาทีผ่านไป ไม่มีทีท่าจะสงบลงบ้าง รบกวนโสตประสาทผมสุดๆ
เลยจำต้องหันไปบอกแม่เด็กว่า “ช่วยปรามลูกคุณหน่อยสิ”
เธอเงยหน้ามองผม ก่อนจะตอบผมอย่างทองไม่รู้ร้อนว่า
“แส่เรื่องชาวบ้านไปหน่อยหรือเปล่า มายุ่งอะไรกับลูกคนอื่น”
หลังจากนั้นก็หันไปโอ๋ลูกต่อ “เดี๋ยวก็ได้กินพายสัปปะรดที่แสนอร่อยแล้วลูก ใจเย็นๆ”
ไอ้เด็กนรกเมื่อเห็นว่าแม่คอยให้ท้าย ก็ยิ่งได้ใจอาละวาดหนักกว่าเดิม
แหกปากร้องแบบไม่มีการเกรงอกเกรงใจชาวบ้านเลย
ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง ได้เลย เดี๋ยวจัดให้
เมื่อถึงคิวผม ผมถามพนักงานว่า
“ตอนนี้ทั้งร้านเหลือพายสัปปะรดอยู่กี่ชิ้น”
พนักงานนับเสร็จบอกผมว่า “มีทั้งหมด 23 ชิ้น”
ผมควักกระเป๋าสตางค์ออกมา พร้อมกับพูดว่า “ผมเหมาหมด”
ผมหิ้วถุงพายสัปปะรดแล้วเดินสู่ประตู เสียงแหกปากด้วยความโกรธเคืองของคนเป็นแม่
ดังลั่นมาจากเคาน์เตอร์ “อะไรนะ พายสัปปะรดหมดเกลี้ยง ถูกไอ้คนก่อนหน้านี้เหมาไปหมด”
ผมหยุดยืนอยู่ที่ประตู ค่อยๆหันกลับไปมองอย่างสง่างาม เห็นพนักงานกำลังชี้นิ้วมาที่ผม
ผมจ้องไปที่เด็กนรกกับแม่เขา สายตาของคนทั้งคู่แทบอยากจะกินเลือดกินเนื้อผม
ผมค่อยๆหยิบพายสัปปะรดออกจากถุงมาชิ้นหนึ่ง ค่อยๆแกะซองออก
ค่อยๆกัดพายสัปปะรดอย่างอร่อยแบบฟินเวอร์ แล้วก็ค่อยๆเดินออกจากร้านไปอย่างสบายใจ
