รู้ดีแค่ไหน ก็อย่าไปยุ่ง เรื่องของคนอื่น
คุณเคยเจอมั้ย… คนประเภทไม่ได้ถาม แต่ชอบออกความเห็น
ก่อนออกความคิดเห็น หรือ “ตำหนิ” ใคร
ให้ถามตัวเองก่อน ว่า “รู้จริง” แค่ไหน ถึงไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่น
บางคน “หลงตัวเอง” คิดว่าผ่านโลกมาเยอะ ต้องเก่ง ต้องรู้ทุกเรื่อง
ใครมีปัญหารีบ “เสนอหน้า” ทำตัวเป็นผู้พิพากษา
ตัดสินว่าคนนั้น “ผิด” คนนี้ “ถูก” ทั้งๆ ที่ไม่มีใครถาม
ทุกคนมี “เหตุผล” ส่วนตัว ถ้าเราไม่ได้อยู่ ณ จุดนั้น ยิ่งไม่ควรพูดเยอะ
บางทีตัวเองยัง “ไม่รอด” ดันไปหาทางออก ให้เรื่องชาวบ้าน
จะให้คำปรึกษา ต้องแน่ใจว่าเขาอยากฟัง
ไม่ใช่ไปวุ่นวายเรื่องคนอื่น เพราะ? แค่อยากรู้อยากเห็น
ยุ่งเรื่องชาวบ้าน โดยที่ไม่มีใคร “ต้องการ”
เขาอาจไม่มองว่า “เก่ง” แต่จะมองว่า…. “เสือก…!!”
รู้… แต่ไม่ทำ มีค่าเท่ากับ ไม่รู้
พร่ำสอนคนอื่นไปเรื่อยเปื่อย แต่ตัวเองยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
บอกคนอื่นให้ทำตามอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วจะดี… แต่ตัวเองกลับทำตรงกันข้าม
เราก็ไม่อยากใจร้าย บางครั้ง… ก็อยากพูดออกไปตรงๆ บ้าง แต่เรายังเกรงใจคุณอยู่
ถ้าอยากให้ใครทำตาม จงทำให้สำเร็จเป็นตัวอย่าง
เพราะ “การกระทำ” นั้นเป็นแบบอย่างที่ดีและชัดเจน มากกว่า “คำพูด”
